Frua Patristiko

de Gerrit Berveling

‘stas teologio

  … poezio

proverbas ke

‘postfike tristas animalo’

ja al la homo

hastanta de ĝuo al ĝu’

 sen inhibo

 sen limo

fine ĉio eknaŭzas:

 ĉu tio la vivo?

 ĉu vere ‘stas ĉio?

 ĉu por tio ni vivas surtere?

sed

kaŝiĝas

 preterkapte sentiĝas

la mistero

vortoj mankas

 esprimoj lamas

  lingvo ne taŭgas

ĉu diri: ‘la dio’?

sed ja nepre ne

   la konataj

   la falsaj

   la mis-    !

ĉi-tere dio misteras

ne sekvas ĉi-terajn regulojn

kutimojn preferojn

la dio mis-teras

 sin tenas kaŝita

sed ties maskon ni vidis,

 la maskon rekonis:

jen liberiĝas virin’

 jen ekvivas la sklavo

  jen ne posedo plu ĉefas:

jen la di’ …

‘stas teologio

  … poezio

sin montras

 masko

  post masko

   post mask’

ne kapteblas la mistero

nur maskojn ni vidas:

la praforto kreanta,

l’ origino

la parolo nin defia

 homiĝinta en hom’ senhonora

 en homo sklave mortigita

  krucumita

 ĝisnaŭze malhomiĝe

eĉ en tia fora anguleto

 la brizo

 disblovanta niajn konceptojn

  niajn ideojn

   atendojn

    bildojn

 viroj inoj

 niaj ne-niaj

‘stas teologio

  … poezio

eraras, kiu tion kredas kredenda!