diakomedio.jpg





La fenestrulo kaj la skoterulo

 

Peĉ! Mi firmasertas ke oni neniam rekaptos min tiel !

 

Mi altbranĉe min sunumis ĉe mia fenestro, kviete,

pacience fabrikante etan fumaĵon.

Kaj kio alvenas sur mia trotuaro ? Serĉflarante, brilruĝa skoterulo.

Ŝajne afabla, humura, li elfaŭkas:

“Hej, saluton moŝto birda,

kia sinteno, kia stilo !

Vere, tute lede, nigre vestita,

vi reĝas super la kvartalo !

Ĉu vi mem ŝprucpentris, sub via nesto, tiom belan korvon ?”

Ja ĝusta pritakso, plezuriga !

Dezirante danki la gratulinton,

mi ekridetis... Sed, fek ! falis el miaj lipoj mia ĵus finrulita exc neekfumita junto.

Ĝin ekkaptas la ruzulo fanfaronante : “Hej granda korvulo,

vi lernu ke kiam oni lekas la manon

oni celas la panon !

Tiu leciono se ne panon ja meritas almenaŭ junton, ĉu ne ?”

 

Vulpulo, filo de filozofaĉo ! Mi memoros tion.

Iam mia mano celos onin kaj oni lekos mian p…anon !

 (Fabrice Morandeau)


Lasta ĝisdatigo: 2021/01/09 - 23:48 - © EVA - Mauro Nervi
Supren Retro Presu Serĉu Mapo de la retejo Salutu (por retestro)