Stanislav Schulhof

El: «Desperanto»

Dolĉe sonas via nova nomo,

ho Espero! nia bela vorto!

En la nokto plena je sopiro

Vi, Espero, estas eliksiro,

sed nur eliksiro sen la forto.

[…]

Ni atendas vane tempon belan,

kiam regos sole via nomo.

En eterna monda karuselo

vi Espero restos ĉiam stelo,

ĉiam malproksima por la homo.

Eĉ se iam jena tempo venos

post jarmiloj, kaj post miliardo,

tiam ree homon batos homo,

sed li batos lin en via nomo –

ankaŭ kun la stelo sur standardo.

Stanislav Schulhof (1864-1919), ĉeĥo, estis aktiva movadano antaŭ la unua mondmilito. Kvankam liaj versaĵoj fluas simple kaj sincere kiel kutime ĉe nia frua poezio, oni foje renkontas ĉe li surprizajn poemojn, kiuj pruvas lian realismon kaj akran pesimismon, ankaŭ koncerne Esperanton mem.